Afscheid nemen is nooit leuk...

Maar je kan er wel een onvergetelijk feestje van maken! En dat was het zeker weten, onvergetelijk! Op 25 januari 2019 kwamen al onze vrienden en familie naar Koetshuis De Burcht in Leiden voor ons afscheidsfeest. Dachten ze... In werkelijkheid was het de avond die wij al ruim een jaar aan het plannen waren, onze bruiloft. Een jaar lang vol twijfels, 1001 ideeën en leugentjes om bestwil, wij waren er klaar mee en klaar voor!

Maar nu eerst terug naar het begin. Trouwen wilden we altijd al, alleen de daarmee gepaarde kosten en formaliteiten leken ons niet zo aantrekkelijk. We geven ons geld liever uit aan andere zaken zoals bijvoorbeeld onze reizen. Daarnaast hoeft die hele poespas eromheen voor ons ook niet zo, gewoon lekker ongedwongen een feestje geven. Om het leven en de liefde te vieren met onze naasten. En zo kwam het idee van een surprise-wedding bij ons op tijdens onze reis in 2013. Als we dan toch trouwen dan op deze manier, tijdens een (afscheids)feestje als verrassing trouwen.

Een nieuwe lange reis liet 6 jaar op zich wachten, maar toen wij eind 2017 hadden besloten weer een lange reis te gaan maken was voor Tom het moment daar om Margot ten huwelijk te vragen. Inmiddels lag er al een tijdje een verlovingsring klaar bij Juwelier van de Water in Leiden waarvan Tom wist dat die in de smaak zou vallen bij Margot. Het huwelijksaanzoek was op Margot's 32e verjaardag, 9 januari 2018, en je raadt het al, ze zei JA! Maar wat nu? Wie A zegt moet ook B zeggen, maar wat hadden we opeens een twijfels. Het is onwijs gaaf, maar ook zeer spannend. Gaan we echt een huwelijk organiseren als verrassing? Hoe krijgen we iedereen die we er graag bij willen aanwezig, zonder te verklappen wat we gaan doen? Hoe houden we dit verborgen al die tijd? Kunnen we wel trouwen zonder dat de getuigen zijn geïnformeerd? Kunnen we wel officieel trouwen op een andere locatie en in de avond? We besluiten in ieder geval onze verloving nog stil te houden en behalve Sandy (van de juwelier) en haar vriend Joost is niemand op de hoogte.

Wat volgt is een tijd waarin we zo veel ideeën hebben dat we niet meer weten waar we verstandig aan doen. Familie wel of niet van tevoren inlichten? En zo ja, hoe ver van tevoren dan. Starten we de avond in normale kleding en sneaken we ertussenuit om als verrassing terug te komen in onze trouwkleding? Of ontvangen we iedereen juist al met onze trouwkleding aan? Of misschien is het wel leuk om nog een aanzoek te doen op de avond en als verrassing erachteraan te trouwen. Wat een keuzes zeg en in welke mate zijn deze ideeën uitvoerbaar? Tot op het laatste twijfelen we, maar dat hoort erbij denken we.

Dan zijn er ook nog wat praktische zaken die we moeten regelen. We gaan op zoek naar een datum zodra we onze tickets hebben geboekt. We komen uit op een vrijdag in januari en kiezen uiteindelijk voor 25 januari. Behalve dat dit vlak voor onze reis is, is het ook de datum van onze 1e date in 2009. Dus we stappen precies 10 jaar later in het huwelijksbootje. Zo'n 6 maanden van tevoren sturen we via Whatsapp een save the date naar vrienden en familie. Sommigen vinden dit wel wat vroeg maar onder het mom van dat Margot altijd graag dingen goed geregeld heeft, komen we er mee weg. Gelukkig krijgen we geen directe afmeldingen van mensen die op vakantie zijn of iets dergelijks.

Omdat we graag willen trouwen in een trouwjurk en trouwpak moeten we hier ook naar op zoek. Wederom slaan de twijfels toe; zal familie niet teleurgesteld zijn dat ze niet bij dit moment aanwezig zijn? Moeten we ze dit wel onthouden? Doen we hier verstandig aan? Maar ondanks de twijfels zetten we weer door. Margot heeft nooit veel geld aan een trouwjurk uit willen geven en besluit daarom op zoek te gaan naar een tweedehands jurk of jurk om te huren. Samen met Sandy wordt er gezocht naar een trouwjurk. We bezoeken de bruidsoutlet in Leiden en hopen dat niemand ons hier spot. We reizen af naar Katwijk om er vervolgens achter te komen dat Margot d'r kont niet in de jurk pas (ja écht!) en uiteindelijk zien we een jurk in Nieuw-Vennep via Marktplaats. Een prachtige jurk van Maggie Sottero die als gegoten zit. Voor de vorm denkt Margot er nog even over na, maar eigenlijk was het meteen al duidelijk. Dit is hem! We halen hem op en hij hangt uiteindelijk bijna een jaar in de kast bij Sandy. Ook Tom gaat op zoek naar een trouwpak samen met Joost & Robbert. Inmiddels hebben we Robbert en Cindy ook in vertrouwen genomen, het is toch fijn om met vrienden te kunnen overleggen en onze twijfels te bespreken. Na diverse bezoeken in het land vindt Tom uiteindelijk zijn trouwpak gewoon in Leiden bij Driss. Gelukkig komt hij niemand tegen die hij kent en kan het pak er blijven hangen tot aan de 25e.

Vervolgens moeten we nog uitzoeken hoe dat werkt met trouwen, want er is nog zoiets als ondertrouw en getuigen en hoe werkt dat dan precies in ons geval? Moeten de getuigen ook bij de ondertrouw zijn? Wat hebben we nodig van de getuigen en moeten ze zich identificeren op de trouwdag zelf? Hoe gaan we dit regelen als we ook onze getuigen willen verrassen? We bellen naar de gemeente en krijgen antwoorden op al onze vragen en maken een afspraak voor onze ondertrouw. Diverse malen verzoeken we hen om geen post te sturen naar ons, maar alleen contact te hebben via email of telefoon. De post zal namelijk op de mat vallen bij Tom z'n ouders. Je raadt het al, ondanks dat we dit meerdere malen hebben gezegd, komt er wel degelijk een afspraakbevestiging voorgenomen huwelijk per post. Gelukkig wordt die niet opengemaakt door Tom z'n ouders en blijft ons huwelijk een verrassing.

Op de dag van onze ondertrouw (16 november) togen we naar het gemeentehuis. We spreken af dat indien we bekenden tegenkomen, zeggen dat we voor informatie over het in- en uitschrijven bij de gemeente komen. Gelukkig komen we niemand tegen. Dit is gelukkig goed gegaan. We maken natuurlijk wel even een foto die we later in de presentatie kunnen verwerken.

We weten inmiddels dat we een kopie van de paspoorten van onze getuigen moeten inleveren bij het gemeentehuis en zijn hier druk mee aan de slag gegaan. Margot wil graag Tessa en Angelique als haar getuigen. Een kopie van het paspoort van Tessa weet ze vrij eenvoudig te bemachtigen. Wanneer ze samen met Irin een weekend naar het vakantiehuisje in Drenthe gaan moet er bezoek worden aangemeld middels een kopie paspoort. Tessa en Irin leveren in een mum van tijd een kopie aan en die van Tessa wordt goed bewaard. Bij Angelique is het lastiger om met een goede reden haar paspoort te vragen en dus vraagt ze Barry om een kopie in verband met een verrassing voor haar verjaardag op 27 januari. Barry stuurt hem binnen een dag en als het goed is weet Angelique van niets.

Ook Tom gaat achter de paspoorten van zijn getuigen Angela en Ron aan. Wat Ron betreft hebben we vrij snel iets bedacht. Een aantal jaren terug zijn Ron, Jeroen en Tom onverwachts naar Londen gegaan. Dit als verrassing voor de verjaardag van Ron. Tom geeft bij Suus (de vriendin van Ron) aan dat hij dit nog eens wil organiseren voor Ron en dat hij daarom een kopie van het paspoort nodig heeft. Suus vindt dit prima en stuurt het op. Ze vraagt in de maanden die volgen nog een paar keer naar het weekend, maar Tom maakt zich ervan af door aan te geven dat hij geen geschikt weekend kan vinden en dat alles duur is. 

Voor het paspoort van Angela ligt het iets lastiger. Maar ook hier komen we vrij snel tot een uitgewerkt plan. We vinden dat Angela en Michiel wel een avondje weg hebben verdiend. Samen lekker eten en naar de bioscoop. We geven ze dit voor hun verjaardag. Bijkomend voordeel voor ons is dat we oppassen op Jochem en Nienke. Samen met hen maken we voor het avondeten slibtongen klaar. Als ze naar bed zijn, kunnen wij op zoek naar het paspoort van Angela. Zonder al te veel door het huis te struinen proberen we het paspoort te vinden en uiteindelijk blijft alleen de zolder over. Margot ziet daar tussen de verhuisdozen een ANWB-tasje liggen en bedenkt zich dat ze afgelopen zomer op vakantie naar Engeland zijn geweest, dit moet het zijn. En ja hoor, paspoort te pakken en natuurlijk even een foto gemaakt van dit heuglijke moment. 

We hebben het vervolgens nog wel over het al dan niet in vertrouwen nemen van de getuigen, want stel dat 1 of meer van hen op het laatste moment afzeggen, wat dan? Uiteindelijk weten we te achterhalen dat we minimaal 2 van de 4 nodig hebben op de avond zelf. We nemen de gok en besluiten niets te zeggen tot het zover is. 

Overigens hebben we deze informatie gekregen van onze trouwambtenaar. Met hem hebben we een afspraak op het gemeentehuis om de avond en ons verhaal door te nemen. In eerste instantie zouden we een andere trouwambtenaar hebben, maar door omstandigheden is dat misgelopen. De details ervan zullen we jullie besparen, feit is namelijk dat we erg blij zijn met de trouwambtenaar die we nu hebben. Een aardige, fijne en gezellige man die uiteindelijk uitstekend weet te verwoorden waar het in onze relatie om draait. Saillant detail is overigens wel dat hij ons nog even vertelt wat zijn taken zijn binnen het gemeentehuis. Zijn eerste taak is om de burgemeester overal op tijd te laten komen. Zijn tweede taak is om ervoor te zorgen dat de burgemeester zijn ambtsketen draagt bij officiële gelegenheden. Dat is hem niet goed gelukt de laatste jaren. Onlangs, rond 3 oktober, is de burgemeester namelijk al voor de tweede keer zijn keten verloren. Wat onze trouwambtenaar niet weet, is dat onze zwager Barry, samen met zijn zus, op de bewuste avond heeft staan zwaaien met de keten. Overigens wisten zij op dat moment niet dat ze de officiële keten in handen hadden. Gelukkig maakt de ambtenaar er op onze trouwavond geen woorden aan vuil. De volgende dag wel, als we hem bij het verlate vrijgezellenfeest tegen komen in de kroeg.

Ondanks dat we al veel zaken goed geregeld hebben, blijven er nog genoeg zaken open staan. Zo hebben we bijvoorbeeld een locatie nodig en moeten we nog op zoek naar een DJ. Daarnaast besluiten we uiteindelijk toch ook een fotograaf in te huren. We willen geen bruidsreportage of iets dergelijks, maar we vinden het wel heel fijn om deze hopelijk mooie avond vastgelegd te hebben. We komen vrij snel op het idee om Jaimie te vragen, een fotograaf waar Tom via zijn werk al vaker mee heeft gewerkt. We besluiten met hem af te spreken in Amsterdam zodat ook Margot kennis kan maken met hem en we hebben er een goed gevoel bij. Wel grappig trouwens! Wekenlang probeer je alles onder de pet te houden, sta je in de metro lekker vrijuit met elkaar te kletsen, staan er opeens 2 oud-collega’s van Tom achter ons. Gelukkig hebben ze niet door waar we het over hebben en als ze tot 3x toe vragen waar we heen gaan, lult Tom er vlotjes overheen. 

Over de locatie zijn we het eigenlijk ook snel eens. We bezoeken 3 of 4 locaties in de stad, maar als we bij Koetshuis de Burcht zijn geweest, is het direct duidelijk. Dit wordt het. We hebben een fijn gevoel bij het gesprek en met de eigenaren. Niets is te gek, we kunnen gewoon onze kaastaart neer zetten en ze bieden zelfs aan om extra port in te slaan. Alles zit bij de prijs in, perfect! Bijkomend voordeel is ook dat we met het afhuren van het Koetshuis 2 ruimtes tot onze beschikking hebben. Beneden waar het feest zal plaatsvinden, maar ook boven waar we perfect een ‘presentatie’ kunnen doen voor ongeveer 100 man. De eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat de eigenaren en personeel tot het einde aan toe mee willen denken en een perfecte avond draaien. Onze DJ, Geert, kennen we via de bowling. Margot besluit hem op te zoeken op de bowling, nadat ze bij de fysio is geweest. Geert is direct heel enthousiast, maar wij vinden het ook spannend dat hij op de hoogte is. Hij heeft vaak contact met Marcel en we moeten er dus voor zorgen dat we hetzelfde verhaal als Geert vertellen en niet in onze leugens verstrikt raken. Gelukkig heeft ook Geert ons geheim goed weten te bewaren, al zijn we op een zeker moment toch bang dat Marcel en Daisy vermoedens hebben.

Wat betreft die vermoedens, op een gegeven moment zijn we gewoon een soort van paranoïde. Je gaat op een gegeven moment denken dat bepaalde mensen het weten, terwijl dit helemaal niet zo blijkt te zijn. We zullen er een paar op een rij zetten:

Een van de eersten die door heeft dat we geen afscheidsfeestje geven, is Ravenna. Wij weten dat dan nog niet, maar we horen dat wel via Ilse. Ilse zal de make-up van Margot verzorgen, dus zij is op de hoogte. Op zeker moment hebben Ilse, Ravenna, Kim, Tessa en Hanneke een gezamenlijke lunch. Ravenna deelt haar vermoedens en Ilse is zo vriendelijk om meteen tegengas te geven. Tessa en Kim sputteren lichtjes tegen, maar het zaadje is geplant. Gedurende de weken erna groeit met name bij Tessa en Kim het besef dat er inderdaad iets anders aan de hand is. Ook wij hebben dit wel door. Zowel Tessa als Ewoud proberen ons bij verschillende gelegenheden uit te horen. Met een stalen gezicht blijven we onze leugentjes opdissen, met name ook omdat we weten dat ze toch zullen blijven twijfelen, ze weten het nooit 100% zeker. Dat is voor ons goed genoeg. 

Begin november hebben we ook nog een fotosessie in Leiden, met het voltallige gezin van Veelen. We drinken eerst een kopje koffie bij Cityhall en tijdens de koffie schrikken we toch wel een beetje van de vragen en opmerkingen van Marcel en Daisy. “Leuk zeg, dat jullie Geert als DJ hebben gevraagd”! “Hebben jullie al een locatie”?

Zelf weten we niet exact meer wat we wel en niet hebben gezegd, dus we kletsen ons er een beetje onderuit, maar met name Margot heeft het gevoel dat ze meer weten. Tijdens 1 van de gezamelijke foto’s laat de fotografe terloops vallen dat het wel een bruidsreportage lijkt. Margot voelt de ogen van Marcel in haar rug prikken, denkt ze. Achteraf ten onrechte, zo blijkt. Marcel en Daisy wisten van niks, geen vermoedens, zelfs niet een beetje. Typisch gevalletje paranoia. Leuk om te vermelden trouwens, de onthullingsfoto op onze trouwavond is gemaakt tijdens dit gezamenlijke uitje met het gezin. Niemand heeft door gehad dat we deze foto hebben gemaakt, waarbij Tom overduidelijk de ring aanwijst aan de hand van Margot. Een echte Wie is de Mol actie.

We besluiten ook de ooms en tantes uit te nodigen, wie wil mag komen. Omdat zij toch erg vaak informeren naar onze reisplannen willen we ze ook de kans geven om erbij te zijn. De moeder van Tom stuurt het bericht aan alle ooms en tantes rond en komt hier ook nog even op terug bij Tom via het volgende Whatsappje: “Wat leuk zeg, het lijkt wel een bruiloft”. Ja mam, goed geraden, dat is het ook. We lachen ons rot. 

Tot slot hebben we nog een klein genietmomentje net voordat het zover is. Met de ouders van Tom hebben we het over bruiloften en ook over de bruiloft van Angela en Michiel. “Ja”, zegt de vader van Tom, “met bruiloften overleg je gewoon altijd even met de ouders van de wederhelft over wat je aantrekt. Als jullie ooit trouwen, overleggen wij natuurlijk ook met Piet en Lea over wat we zullen dragen qua kleuren en zo”. 

Ja Pa, droom maar lekker verder, er wordt helemaal niets overlegd. Op de terugweg in de auto hebben we de grootste lol met zijn tweetjes. 

En zo slaan we ons door de voorbereidingen heen, ondanks onze paranoia en de vermoedens van ons over vermoedens van anderen. Het is soms erg vermoeiend en we zijn dan ook blij dat de grote dag eindelijk is aangebroken.

Op 25 januari 2019 starten we de dag met een kop koffie bij Hans en Claire. Vervolgens spreken we af met Cindy om alles in gereedheid te gaan brengen. Allereerst moeten er een aantal zaken alvast richting het Koetshuis, zoals het trouwpak en de trouwjurk. Cindy is van onschatbare waarde, want met een knalroze kledingzak over straat wandelen met daarop de letters “bruidsboetiek”, is wel een beetje te veel van het goede. Cindy loopt daarom met de kledingzak, mochten we bekenden tegen komen. Er zijn nog meer spullen die alvast die kant op moeten, maar gelukkig gaat alles goed. Als we bijna klaar zijn met dat onderdeel, komt Tom lijkbleek naar boven in het Koetshuis. Bij de post van zijn ouders zit een brief met daarop “bruidspaar van Veelen”. We schrikken ons wezenloos en weten eerst even niet hoe nu verder. We denken vooral op dat moment dat alles toch nog in het water valt. We snappen ook niet waar de brief vandaan kan komen. Gelukkig reageren we goed op het appje van de moeder van Tom. Ze vraagt namelijk (met wat smiley’s) waarom zij daar nog niets van weten. Tom reageert gevat door zich af te vragen waarom ‘vooral’ hij daar niets van weet. Daarnaast stuurt Margot privé nog een bericht om uit te leggen dat het een verrassing/grapje voor Tom is, maar dat de kaart te vroeg is aangekomen. Het lijkt goed te worden ontvangen en met een sisser af te lopen. Intussen zijn we klaar en hoeven we alleen ’s avonds nog wat kleine dingen te doen en het geluid te testen.

We lopen naar ons hotel voor de nacht om alvast in te checken. Margot en Cindy gaan nog even de stad in, Tom doet even een Netflixje op de hotelkamer. Intussen beginnen de zenuwen op te spelen, met name bij Tom. Rond 15.00 is Ilse bij het hotel, zij gaat aan de make-up van Margot beginnen. Toevallig ziet ze ook Vincent de Geus in de buurt van het hotel, dus in eerste instantie fietst ze door, om vervolgens terug te komen.

De rest van de middag verloopt goed en we laten rond 17.00 nog even een pizza bezorgen, we moeten tenslotte toch iets in onze maag hebben.

Dan is het tijd om richting Koetshuis te gaan en de laatste dingen te doen en te testen. Veel vroeger dan gepland staan de ouders van Tom al op de stoep, dus snel schieten we in onze rol en de avond is daarmee eigenlijk begonnen. De gasten stromen langzaam binnen en we kunnen nu dus echt niet meer terug. Als bijna iedereen er is, gaan we beginnen. Wij nemen plaats op onze 2 stoelen schuin voor het publiek en Geert start de video. De eerste 50 seconden verschijnen selfies van onze vorige reizen en dan is het tijd voor die ene foto, waarop Tom de ring aanwijst. Tijdens het inzoomen, kunnen we het al horen. “Oh”, “ah”, “zie je wel”, “ik wist het’, “hèèè”. En als we melding maken van het feit dat we daadwerkelijk vanavond gaan trouwen en dat alle aanwezigen daarvan getuige zullen zijn, is er daadwerkelijk luid gejuich. Beter kon het niet. Ook tijdens de rest van het filmpje, waarin we uitleg geven over het hele proces, getuigen, vermoedens en al het andere wat we hierboven hebben beschreven, zijn de reacties top. Daar zijn we al erg blij mee. Na afloop kunnen wij ons om gaan kleden en maakt de zaal zich op voor ons huwelijk. Het omkleden gaan best vlot, behalve het feit dat Tom is vergeten de kaartjes van zijn pak te halen. Het vloeken van Robbert (hij helpt Tom bij het aankleden) is waarschijnlijk tot buiten de singels te horen. Overigens gingen we er op voorhand van uit dat het zichzelf wel zou regelen in de zaal tijdens het omkleden, maar als Tom terugkeert, blijkt er iets van chaos te zijn in de zaal. Iedereen loopt door elkaar heen en niemand kan stoppen met praten. De trouwambtenaar is gelukkig erg bekwaam zonder microfoon en binnen de kortste keren zit iedereen op de juiste plek. Fijne bijkomstigheid is wel dat wij van de spanning verlost zijn. Met name de reacties vonden we spannend, de ceremonie eigenlijk helemaal niet. Daar genieten we volop van en ook de rest van de avond had niet beter kunnen verlopen.

Nu kijken we terug op onze bruiloft en kunnen we conclusies trekken als het gaat om onze aanpak. Was het goed zo? Was dit wat we hadden gewild? Hebben we mensen teleurgesteld?

Het blijkt alles te zijn wat we hadden gehoopt en stiekem nog veel meer. De dag was geweldig, de reacties waren nog veel beter. Het was een avond vol liefde, geluk, vrijheid en emoties. Het was precies wat we wilden. 

Waar we niet op hadden gerekend waren de dagen die volgden met daarin nog eens extreem veel liefde en blijdschap. Op zaterdag wordt er in eerste instantie volop nagepraat, onder andere op de Schoutenstraat bij de ouders van Margot. Niet alleen door ons wordt erover gesproken, maar blijkbaar op veel meer plekken wordt onze avond gedeeld. Uit de meest onverwachte hoeken krijgen we berichten. Op zaterdagmiddag worden vervolgens zowel Tom als Margot verrast met een soort van verlaat vrijgezellenfeest (wat we niet meer zijn). Dit alles is geregeld tijdens onze feestavond onder onze ogen, zonder dat wij het wisten. Koekje van eigen deeg zeg maar. Margot maakt het niet al te bond, Tom is de volgende ochtend om 5 uur thuis. Op zondag praten we na in Noordwijkerhout met de ouders van Tom. Tot slot lunchen we maandag nog bij restaurant de Vriend met onze ouders.

Hoewel we deze 4 dagen vrijwel niet hadden voorbereid, op de lunch van maandag na, maken ze het plaatje helemaal compleet. Iedereen is in de wolken en niemand kan stoppen erover te praten. Natuurlijk hoopten we dat anderen er ook blij mee zouden zijn, maar dit hadden we niet durven dromen. We zijn dan ook heel blij met de uiteindelijke uitkomst en we zijn vooral ook heel blij dat we voor elkaar hebben kunnen kiezen in het bijzijn van al deze geweldige mensen!

Klik hier voor een kleine foto impressie van onze bruiloft.