Reis 2019-19
Reis 2019
Update 19: Highlights en veel kilometers
21 februari - 9 maart
Na bijna een week trekken we toch weer verder, al stuiterend gaan we terug en nemen de 40 haarspeldbochten weer omhoog. De afgelopen dagen waren we continue in twijfel; gaan we vanaf hier naar t noorden richting Mexico of doen we toch een kleine omweg richting Tikal enBelize. Elke dag veranderen onze plannen maar uiteindelijk gaan we met de bestemming Mexico op pad. Vlak voordat we terug op de snelweg zijn besluit Tom toch dat we de andere kant op moeten en zo rijden we alsnog terug naar Antigua. 

We genieten van goede sushi daar en halen nog 1 keer die heerlijke echte croissants voor onderweg. We hebben namelijk best wat kilometers voor de boeg. We rijden in 1 dag van Antigua naar Rio Dulce. We vinden een fijne plek in de haven en vinden het jammer dat Pete niet kan varen want dit leventje ziet er ook erg fijn uit! Heel toevallig staat hier ook een leuk Frans stel die we eerder ontmoetten in Nicaragua, ze hadden een hele andere route maar hier kruisen onzen wegen weer. Grappig genoeg communiceren we tegenwoordig met de Fransen in het Spaans. Hun Engels is vaak belabberd en Spaans is voor ons beiden een goed alternatief. 
We besluiten de volgende dag door te rijden naar Tikal, een Maya vindplaats midden in de jungle. We kopen kaartjes voor de volgende dag en rond 4 uur parkeren we op de camping in het park. Camper gereed maken, tafel en stoelen naar buiten en bijkomen. 

We zitten nog geen minuut als er een wel heel gekleurde vogel voorbij vliegt. 
Margot ziet meteen dat het niet de gele staart van de veel rondvliegende Oropendula is maar een andere vogel. We hopen al een tijd nog ergens de keel-billed toekan (zwavelborsttoekan) nog te zien. In Costa Rica zagen we hem een paar keer vliegen maar van foto’s hield hij niet. Maar nu, op nog geen 10 meter van de camper zit deze toekan lekker op een nootje te knagen, we pakken snel de camera en hebbes! Een enorm geluk want noordelijker dan we nu zitten komt hij niet echt meer voor. 

De volgende ochtend gaan we vroeg uit de veren om de zonsopgang te kijken met de Maya ruïnes op de achtergrond. We betreden het park en wensen het lokale vosje een goedemorgen. Daarna begeven we ons door de jungle naar een uitzichtpunt. De jungle geluiden van apen, papegaaien, spechten en veel andere dieren komen ons van alle kanten tegemoet. Dat kunnen we van de zon helaas niet zeggen. Het is enorm mistig en we zien alleen de eerste bomenrij, de rest blijft verborgen in de mist. Ons voordeel ten opzichte van de paar andere toeristen is dat we alle tijd hebben en er geen gids of busje op ons staat te wachten. En zo wachten we met z’n 2tjes totdat de mist optrekt. We peuzelen ons zelfgemaakte olijvenbroodje op en genieten van de mierzoete ananasstukjes. 

En dan na ruim een uur klaart het eindelijk een beetje op en zien we voor het eerst de ruïnes staan. Wat machtig mooi! Wat een bijzondere plek zo afgelegen en midden in de jungle. De toekans en papegaaien vliegen om ons heen en maken zich klaar voor de dag. 

Wij gaan het park verder verkennen en zijn onder de indruk van deze bouwwerken. Er rijzen wel 100.000 vragen op bij ons. We speculeren er op los maar echt veel wijzer worden we niet. Het blijft gissen niet alleen voor ons, maar ook voor veel archeologen. Er is nog zoveel onduidelijk over de Maya’s en nog zoveel onontdekt. Je vraagt je af hoe dat in deze tijd nog kan maar als je ziet hoe Tikal ligt is het logisch dat er nog ruïnes verscholen liggen en nog ontdekt moeten worden.

We banjeren 4 uur door het 562km2 grote park en zijn blij dat we toch hebben besloten deze route te doen want dit hadden we niet willen missen.
Daarna rijden we door naar de grens van Belize. Een landje dat even groot is als half Nederland en lid is van het Britse Gemenebest. Dus we komen eindelijk in een land waar de voertaal Engels is! Wat een verademing al blijven we domweg uit gewoonte Spaans tegen iedereen praten. De grens gaat weer soepel en voordat we het weten rijden we door Belize. Maar eerst moeten we nog een verzekering regelen. We stoppen bij het kantoor en de medewerker vraagt waar we vandaan komen. We zeggen: from Holland. Hij reageert als volgt: Oh Denmark, how nice. Verbaasd kijken we elkaar aan en zo wordt maar weer bevestigd dat ze eigenlijk echt geen idee hebben waar we vandaan komen en hoe Europa eruit ziet. Op weg in Belize zien we meteen dat dit een heel ander land is en we zien veel luxe resorts en huizen, helaas zijn de wegen nog steeds even slecht. 

We kamperen bij het eerste dorp, San Ignacio, wat we tegenkomen en zien meteen een bekende camper staan. Een Zwitsers stel wat we op onze laatste dag in Costa Rica ontmoetten. Grappig dat ondanks de vele kilometers en de grote van de landen je vaak mensen tegenkomt die je eerder hebt ontmoet. 

Belize is ook een duur land en dit komt vooral naar voren bij het boeken van activiteiten. We willen graag de Actun Tunichil Muknal grotten bezoeken (ATM caves) maar schrikken enorm van de prijs. Toch zijn veel mensen enthousiast over deze grotten en we zijn toch niet voor niets helemaal naar Belize gereden. Dus besluiten we de 85 dollar per persoon neer te leggen. 

Wanneer we wachten op het busje die ons ophaalt zien we wel 10 toekans in de boom naast onze camper zitten. Hilarisch eigenlijk, eerst zo naarstig op zoek en vurig hopend en nu zitten er gewoon 10 in 1 boom. Dan komt het busje aan en gaan we op pad. We verbazen ons weer over de organisatie, die blijft ook hilarisch. We wachten ruim een half uur op nog 1 andere toerist die vanuit het oosten moet komen. Daarna rijden we met 9 mensen richting de grotten. Daar aangekomen blijkt dat de gids maar maximaal 8 personen in z’n groep mag en zo gaat die ene toerist met een andere groep op pad. Super handig. We hebben gelukkig alle tijd van de wereld maar hieraan wennen lukt ons niet. Het is lastig uit te leggen hoe alles hier soms gaat maar efficiënt komt niet in hun woordenboek voor. Net als communicatie, transparantie en organisatie. Ze rommelen allemaal lekker aan, of op z’n bollenstreeks, ze porrelen maar wat. Wat ook weer mooi is, het is voor hen goed genoeg en daar moeten we het maar mee doen.

Afijn, nadat we een helm op hebben gekregen, starten we de tour. We moesten kleding aan die nat mag worden, in een groot deel van de grotten staat namelijk water. We wandelen nog geen 5 minuten als we bij een rivieroversteek komen. Oei, nu al het water in overvalt ons maar we hebben geen keus. Dus we zwemmen naar de overkant langs een touw. Helaas laat de zon zich niet zien vandaag en daardoor is het best wel fris. We moeten dezelfde rivier nog 2 x oversteken voordat we bij de grotten aankomen. We plonzen daar wederom in het water en zwemmen de grot in. Onderweg dwalen onze gedachten vaak af naar de Thaise jongetjes die vast kwamen te zitten in een grot na regenval, laten we hopen dat het droog blijft vandaag.

Gelukkig was dat zo goed als het enige stuk dat we moesten zwemmen, verder kunnen we gewoon lopen over de bodem. Tenzij je Margot heet en 1,64 cm lang bent. We gaan dieper en dieper de grot in en wurmen ons soms door de nauwe gangen. Soms past ons hoofd er maar net doorheen, gelukkig hebben we geen claustrofobie. In de grotten zien we prachtige rotsformaties, stalactieten en stalagmieten. Daarna komen we terecht op de plek waar de Maya’s offers brachten aan hun goden. 

Het is onvoorstelbaar dat ze zonder kunstlicht zo diep in de grot kwamen. We zien veel keramieken potten die geofferd zijn en niet veel later komen we de eerste menselijke offers tegen. Het is bijzonder dat alles hier nog ligt en niet in een museum, dit komt vooral omdat de vondsten vast zitten in de grond/rotsen. Ze zouden te erg beschadigen als ze losgehaald moeten worden. Daarom lopen wij door een afgezet gebied tussen de skeletten en potten door. 

Op de tour is het trouwens verboden om een camera mee te nemen. De gids legt ons uit waarom. In het verleden zijn er tot 3 keer toe skeletten beschadigd door camera’s van toeristen. Ze laten hem per ongeluk uit hun hand vallen waardoor er nu een mensenlijk offer een tand mist en een andere offer een gigantisch gat in z’n schedel heeft. Logisch dus dat ze dit nu hebben verboden.

We zijn onder de indruk van de plek en met name het feit dat we op dezelfde grond lopen onder dezelfde omstandigheden als de Maya’s is gaaf. Toen zij daar rondliepen zag het er ook al zo uit en in al die jaren is er niks veranderd. Waar we bij de ruïnes het Maya tijdperk lastig konden voorstellen gaat dat hier juist heel makkelijk.

We nemen dezelfde weg weer terug en het eerste natuurlijke licht voelt toch als een lichte opluchting. Kletsnat en een beetje koud lopen we weer terug en dan komt het moment dat Margot al vanaf Uruguay vreesde. Er loopt een hele grote Tarantula over het pad. De andere kant op kijken is geen optie en ook oostindisch blind zijn gaat niet meer. Er zit niets anders op dan de spin onder ogen komen en eerlijk is eerlijk het valt haar mee. De spin is zo groot dat het eigenlijk niet meer als een spin overkomt. Het is gewoon een klein harig beestje maar toch zo groot dat het verrassingselement weg is. Ok, hij hoeft niet op bezoek te komen in de camper maar nachtmerries krijgt ze er niet van. 
Helaas dus ook van de spin geen foto’s want de camera mocht niet mee.

De volgende dag rijden we door richting Rock Farm. Hier kunnen we kamperen bij een vogelopvang en rehabilitatiecentrum. Een mooi project dat erop gericht is om gewonde vogels op te vangen en weer uit te zetten. Ook worden hier vogels gebracht die als huisdier werden gehouden en met veel moeite kunnen ze die soms weer uitzetten in het wild. Praten tegen de vogels mag niet, af en toe roepen ze wel hallo naar ons. Doordat er veel vogels daar worden uitgezet zien we veel mooie vogels in het wild rondvliegen rondom onze camper. 
Een leuke stop dus voordat we naar de kust rijden. Belize heeft namelijk het op 1 na grootste koraalrif ter wereld en vanuit Belize City kunnen we een boot nemen naar Caye Caulker. 1 van de eilanden waarvandaan we een snorkeltripje kunnen doen. We parkeren aan de zee voor het Radisson Hotel. Volgens de bewakers een veilige plek om te overnachten en de camper voor een dag achter te laten. 

We boeken een tour met Salt life en gaan met een klein clubje de zee op. Onze verwachtingen zijn laag want zoals al eerder gezegd, zien we qua zeeleven vaak niet veel. Als eerst gaan we op zoek naar zeekoeien. Op de eerste plek komen ze niet tevoorschijn en daarom varen we door naar een plek waar zeepaardjes zitten. Die zien we wel, al camoufleren ze zichzelf goed. Daarna gaan we door naar een andere plek waar de zeekoeien leven en de gids zegt er 1 te zien. Snel gaan we met z’n allen het water in op zoek naar het beest. In eerste instantie zien we hem niet meer en de gids is bang dat hij is weggezwommen. Maar dan wijst hij onder water een kant op en zien we het grote beest inderdaad lekker drijven in het water. Wat een raar ding en wat een aparte staart. Na een tijdje komt hij boven om adem te halen en duikt hij weer naar de bodem. We blijven een tijdje naar hem kijken zonder hem te storen. Voor ons is de tour nu al geslaagd want wanneer zie je nou een zeekoe! 

Daarna gaan we door naar verschillende plekken met koraal en rif en duiken we weer het prachtige turqouise water in. Het is ongelofelijk hoeveel zeeleven we zien tijdens het snorkelen, het water is een beetje fris maar super helder. We zien 2 verschillende soorten schildpadden, waaronder een hele grote met een diameter van zeker een meter. Enorme roggen, witte spotted stingrays met een spanwijdte van 1,5 meter en veel andere kleinere roggen. Een paar kleine zusterhaaien die liggen te slapen achter een rots en hele grote zusterhaaien die rondom onze boot zwemmen want haaien voeren is hier niet verboden. Gelukkig doen onze tourguides dat niet. Wauw wauw en nog eens wauw wat is dit gaaf! 
Drijfnat, voldaan en gelukkig nemen we de Ferry weer terug naar de camper en de volgende ochtend rijden we door naar Mexico. 

De foto’s van het onderwater leven komen later nog! 
In Mexico gaan we weer enorm twijfelen over onze route. We komen tijd te kort om heel Mexico te doen, we redden het net aan om 2 provincies goed te doen. Daarbij komt dat de ferry naar Baja California ontzettend duur blijkt. Zullen we in 1 x doorrijden naar Amerika, doen we allebei de landen een klein beetje of doen we vooral Mexico zo veel mogelijk en racen we straks naar Seattle. We komen er niet echt uit en vinden het lastig om de knoop door te hakken. Maar uiteindelijk is er witte rook en besluiten we met heel veel moeite Mexico te bewaren voor een volgende reis en 6 weken te genieten van zuid-west Amerika. En dus rijden we heel veel kilometers in korte tijd tot aan Monterrey in het noorden van Mexico. Daar komen we in een hotel even bij van onze rijdagen en besluiten we Arantxa Rus te gaan supporten in de halve finale tegen Svitolina op het WTA toernooi van Monterrey. Helaas blijkt de Oekraïense een maatje te groot maar we hebben wel een leuke dag op het sportpark. 

Nu hebben we nog 300 km te gaan tot aan de grens van Amerika en wie weet slapen we vanavond wel in het land van Donald Trump.  
Share by: