Reis 2019-7
Reis 2019
Update 7: Paraguay
22 juni - 10 juli
Vanuit Cuiabá rijden we via Campo Verde en Dourados naar de grens van Paraguay bij Ponte Pora. Onderweg zien we wonderbaarlijk genoeg heel vaak de geel-blauwe ara die we tot dusver nog niet hadden gezien. Helaas zijn ze ons telkens te vlug af en krijgen we ze niet op de foto. 

Op woensdag parkeren we op tijd bij een benzinestation. Hier is namelijk een restaurantje met televisie waarop we live de oranjeleeuwinnen zien strijden tegen de Japanse dames. Het resultaat is positief, over de wedstrijd en het vertoonde spel hoeven we niks te schrijven vinden we. Wanneer we in de avond van onze maaltje in de camper genieten ziet Tom een dame door een raampje naar binnen gluren. 

Inmiddels kijken we hier niet echt meer van op. Als we privacy willen moeten de gordijnen dicht want de nieuwsgierige Brazilianen kijken maar wat graag even hoe de camper eruit ziet en meestal volgt een standaard kletspraatje met vragen als: Waar komen jullie vandaan? Hoe lang gaan jullie reizen? Waar zijn jullie geweest? Waar gaan jullie nog naartoe? Soms krijgen we originelere vragen toegeworpen, zoals; Waar zijn jullie ouders? Is de camper met het vliegtuig gekomen?

Ons portugees is er aardig op vooruit gegaan en wanneer we niet worden verrast met een originele vraag hebben we vaak al aan 1 woord genoeg om te begrijpen wat ze vragen. Zoals bijvoorbeeld ‘onde’ uitgesproken als ‘ooinzjie’. Dit is de waar vandaan vraag. 

Maar goed, op dit moment staat daar dus een jonge dame naar binnen te turen. Margot staat op voor het gebruikelijk praatje. Maar dit keer volgt er een gesprekje in perfect Engels van een enthousiaste meid die in de volgende stad blijkt te wonen. Ze heeft zelf ook een camper en was benieuwd naar die van ons. Ze verteld dat ze in Dourados woont, wat op onze route ligt, en zegt dat we van harte welkom zijn als we langs willen komen. We leggen contact via Instagram en niet veel later sturen we haar een berichtje.

Dat langskomen lijkt ons wel wat. Hoewel we eigenlijk zo snel mogelijk naar de grens wilden, leggen dit soort contacten/uitnodigingen ons meestal geen windeieren. Doorrijden kan altijd nog. En zo vertrekken we de volgende dag richting Dourados en komen we in de middag aan bij een ruim perceel met een mooie houten villa, een gastenverblijf en een prachtige plek voor Pietertje. Haar ouders zijn op dit moment met hun camper op pad en wij kunnen mooi op de vrijgekomen plek staan. Al is er aan ruimte hier geen gebrek voor alle duidelijkheid. 

We maken kennis met Gabi, haar broer Renan en zijn vriendin, hun overenthousiaste lieve oma en de 6 honden, 3 katten en jawel een blauw-gele ara. Oh ja, er loopt ook nog wat personeel rond. Ze hebben het niet slecht zullen we maar zeggen. We komen er trouwens ook snel achter dat we gezamenlijke vrienden hebben. Gabi tovert namelijk 2 Hollandse klompjes uit haar camper en Tom weet meteen van wie ze die heeft gekregen. Arie en Marga, onze hutspotvrienden, geven deze namelijk tijdens hun reis aan mensen waar ze een speciale klik mee hebben. Wat een toeval!

Gabi is 25 jaar en is semi-prof hardloopster. Ze rijdt met haar camper door de regio om mee te doen aan hardloopwedstrijden. De regio betekent in Brazilië gerust 1000km rijden en dat dichtbij noemen. Met de wedstrijden verdient ze aardig wat geld en daar kan ze prima van rondkomen. Daarnaast doet ze een opleiding Physical Education. In Brazilië kan je 2 richtingen kiezen, leraar of coach en zij doet die van coach. 
Dat semi-prof houdt trouwens in dat ze 10km afrondt in 35:18 en de 21km in 1:17:31. Oftewel ze loopt zelfs onze fanatieke hardloopvrienden er gemakkelijk uit.

Er volgen een paar gezellige dagen waarin we voor elkaar koken, samen voetbal kijken en samen sporten. Nou ja, Gabi sport en wij proberen mee te doen. De core stability kunnen we nog aardig bijbenen maar wanneer Tom de volgende dag een stukje mee wil lopen, blijkt na 300 meter al dat dat geen haalbare kaart is. Onze conditie gaat hier razendsnel achteruit en het sporten missen we dan ook echt. We proberen met oefeningen af en toe wat te doen maar omdat we dit allebei niet het leukste element van sporten vinden blijft het lastig. 

Na deze gezellige dagen en de kwartfinale van de voetbaldames wordt het toch echt tijd om naar de grens te gaan. Pietertje moet op of voor maandag het land uit zijn. We hebben nog 1,5 uur te gaan naar de grens. En jawel, bij de allerlaatste controlepost van de verkeerspolitie worden we naar de kant gemaand door oom agent. 
Vol ongeloof kijken we elkaar aan. Zullen we dan toch bij de laatste mogelijkheid te maken gaan krijgen met corrupte politie die op allerlei mogelijke manieren geld van toeristen probeert af te troggelen? 

Oom agent vraagt om onze documenten en stelt verder wat vragen aan ons. Hij geeft meerdere keren aan dat hij het ‘muito interessante’ vindt. Na wat gepeins over ons en de antwoorden die we geven wenst hij ons een fijne verdere reis toe en vertelt ons nog even vriendelijk dat er binnen toiletten en water beschikbaar zijn. Uh ok, bedankt oom agent! 

Brazilie is ons zeer goed bevallen met haar vriendelijke mensen en onbeschrijfelijke prachtige natuur. We hebben genoten van dit prachtige land die bij aanvang niet eens op ons ‘lijstje’ stond. Dat is het voordeel van geen plan of ‘lijstje’ hebben.
Bij Ponta Pora checken we onszelf en Pietertje in no-time uit. Helaas komen we er ook achter dat het kantoor waar we Pietertje moeten aanmelden om te mogen rijden in Paraguay gesloten is op zaterdag waardoor we verplicht 2 dagen in dit grensdorpje moeten blijven. 

We worden op de valreep ook nog even gewaarschuwd door 1 van onze Braziliaanse volgers op Instagram. Of we wel weten dat Paraguay echt heel gevaarlijk is?! En hij kan het weten want hij is er geweest zegt hij. Goh, laten we dit nou ook al van Uruguayanen hebben gehoord over Brazilië en van Chilenen over Argentinië. Blijkbaar vinden de mensen hier hun buurlanden extreem gevaarlijk. Volgens ons is het meer een soort van ‘wat de boer niet kent...’

Maar goed we vermaken ons in Ponte Pora met de 2 grote shoppings die hier zijn. In Paraguay wordt er namelijk minder invoerbelasting betaald dan in Brazilië waardoor er in alle grenssteden enorme shoppings staan. We proberen nog een mooie elektrische step uit, die uiteindelijk tot 70km per uur blijkt te gaan. Hij blijkt toch net iets te groot en zwaar voor Pietertje en inruilen kon niet. 

Op maandag halen we de benodigde stempels en kunnen we eindelijk op pad in Paraguay. We wisten dat er weinig spectaculairs te zien zou zijn onderweg maar door de enorm dikke mist zien we helemaal niks. Behalve de armoedige kleine huisjes die als een ketting langs de weg staan. We rijden langs dorpjes met moeilijke namen zoals Yby Yaú en Azotey.
Guaraní is namelijk naast Spaans hier de officiële taal. Deze dorpjes klinken dan ook iets meer Paraguayaans dan Volendam of Friesland maar geloof het of niet ook deze dorpen liggen in dit land. Dit komt door de Mennonitische gemeenschap in Paraguay. Wil je hier meer over weten dan is Wikipedia je vriend. Wij hebben niet zo veel (lees niets) met deze geloofsovertuiging en leefwijze van deze kolonie. 

Na 4 uur rijden door de mist en regen komen we aan op camping Hasta la Pasta. Volgens alle overlanders een verplichte stop als je in de buurt bent. Misschien is het het weer (15 graden vinden we inmiddels heel koud) maar wij vinden er niet zoveel aan. 
Na 3 dagen waarin we wel nog in een dorp verderop de halve finale hebben kunnen zien gaan we door richting Asuncion. Dit is de hoofdstad van Paraguay en ligt tegen de Argentijnse grens aan. 
We rijden de stad binnen via 1 van de hoofdwegen. Helaas blijkt er op deze weg ook dagelijks een markt te zijn en zo rijden we tussen de kraampjes door dit mierennest in. Tot overmaat van ramp worden we midden op een kruising staande gehouden door een agent met dollartekens in z’n ogen. Met tegenzin geven we hem onze documenten en wachten we op wat komen gaat. Inmiddels is onze baan weer aan de beurt om te rijden en volgt er al snel een hoop getoeter achter ons. De collega van de agent is het zat en maant hem om de documenten terug te geven en zo kunnen we gelukkig stapvoets verder. 

In Asuncion parkeren we bij Hotel Westfalia. Een prima hotel met zwembad en goede wifi. Hier zien we helaas de meiden kanslooste finale verliezen van de USA. We betalen hier welgeteld €3,29 per nacht. Dat de valuta hier niet veel waard is ontdekten we trouwens al bij het pinnen. Door 220€ op te nemen waren we plotsklap in het bezit van 1,5 miljoen Guaraní. Na Indonesië zijn we dus voor de 2e keer miljonair! Maar rijk voelden we ons toch al. 

We komen trouwens hartje winter aan in Asuncion. Winter in Paraguay duurt net als in Dourados enkele dagen, hooguit een paar weken. In deze dagen is het bewolkt, regent het en is het overdag tussen de 10 en 20 graden. De nachten kunnen trouwens wel behoorlijk koud worden(2-5 graden), hebben we inmiddels ondervonden. Pietertje isoleert niet echt (lees: helemaal niet) wat resulteert in ontbijten in je slaapzak. 
In Asuncion trakteren we Pietertje op nieuwe banden, nieuwe olie en een nieuw oliefilter. Zo kunnen we hopelijk weer even vooruit. 

Met Pietertje rijden we trouwens niet graag door de stad hier. Wat een chaos. Hele slechte wegen, nog slechtere chauffeurs, veel eenrichtingsverkeer en een routeplanner die de route niet kent is geen geweldige combinatie kunnen we jullie vertellen. 

Daarom maken we hier gebruik van Uber wat dan weer een geweldige oplossing is. 
We eten bij het beste Koreaanse restaurant dat we ooit bezocht hebben. Onze chauffeur lacht ons uit dat we Koreaans gaan eten terwijl we in Paraguay zijn, maar dat deert ons niet. We verkennen trouwens ook echt wel het lokale eten, onder andere bij restaurant Bolsi. Een gezellig eetcafé waar locals aanschuiven aan de bar voor een snack, maaltijd of taartje. En eerlijk is eerlijk het Paraguayaanse eten smaakt ons ook goed.

Ook het eten is hier zeer goedkoop en we blijven met gemak binnen ons gestelde dagbudget van €50. Paraguay komt arm over. We zien veel moeders met baby’s bedelen langs de weg en bij elk kruispunt proberen straatventers bananen, snoepjes of chocola aan je te verkopen. Kinderen proberen door middel van jongleren wat geld te verdienen en als je niet oplet wordt je raam zonder te vragen ondergesopt en schoongemaakt voor welgeteld 5 eurocent. 
Wanneer we een rondje door het centrum lopen stuiten we op een multiplex wijk met aan alle kanten dixies eromheen. Enigszins verbaasd vragen we ons af hoe dit komt. Het ziet er tijdelijk uit en doet ons denken aan een noodoplossing na een natuurramp. De volgende dag wordt tijdens een tour duidelijk dat er overstromingen zijn geweest en dat de huizen van de mensen die hier nu wonen onder water staan. Volgens de gids biedt de overheid woningen aan verder landinwaarts maar waarom deze mensen hier dan nog zitten wordt afgedaan met dat de situatie moeilijk is. Meer wil de gids er helaas niet over kwijt. Schrijnend om deze armoedige huisjes te zien. Een klein meisje die leunend tegen 1 van de smerige dixies met haar pop zit te spelen zegt genoeg. 

De gids meldt trouwens ook nog even dat het helemaal niet gevaarlijk is om langs te lopen maar dat je wel op je spullen moet letten. 
Ja ja, de overvloedige politie in dit gedeelte geeft ons toch echt een andere indruk. 

Zoals we al hadden gelezen en gehoord is het niet vreemd dat er weinig toerisme is in Paraguay. Het heeft naar onze mening gewoon geen enorme bezienswaardigheden. En als die er wel zijn worden ze vaak overtroffen door de buurlanden zoals bijvoorbeeld met de Pantanal. Onze interesse in mennonieten dorpen en jezuïeten ruïnes is minimaal te noemen en daarom vertrekken we binnenkort richting Argentinië. Hoewel het daar een stuk kouder is willen we graag een stuk van het noorden gaan ontdekken. 
Share by: