Reis 2019-12
Reis 2019
Update 12: Zuidelijk Bolivia
22 september - 9 oktober
Hoewel het huisje in Jujuy niet helemaal is wat we ervan hebben voorgesteld en de eigenaar een vreemde snuiter blijkt, komen we even bij en staan we weer te trappelen om met Pietertje op pad te gaan. In Jujuy is niet veel te beleven en behalve een kleine fietstocht door de stad doen we niet veel. En ja, na 6 maanden kunnen we gelukkig nog steeds fietsen.

We vertrekken naar Purmamarca waar we een korte route, Paseo de los Colorados, van 3km door de bergen doen met Pietertje. De weg terug door het kleine toeristische dorpje met enorm smalle straatje blijkt meer een uitdaging te zijn. We overnachten in Maimará en genieten van het uitzicht op de bergen en bezoeken in het dorp nog een microbrewery. 

De volgende dag staat Humahuaca op de planning. We zouden hier graag de Serranía de Hornocal beklimmen samen met Pietertje. Een route naar de Cerro de 14 colores die geheel onverhard is en waar Pietertje van 3000 meter in 15 km moet klimmen naar 4346 meter hoogte. Op iOverlander lezen we al een aantal berichten van reizigers die het niet haalden met hun auto en wanneer we de weg zien kronkelen tegen de berg op zakt de moed in onze schoenen. Maar we willen Pietertje toch graag een keer echt testen op hoogte en besluiten het te proberen zolang de weg breed genoeg blijft om te keren.

En zo klimmen we gestaag naar boven en luisteren we intensief naar hoe Pietertje zich houdt. We gaan niet snel maar komen steeds hoger, ons vertrouwen groeit alsmede de enorme zwarte rook die Pietertje uitstoot. Hij heeft het zwaar met de hoogte en met steile weg vol grind maar hij houdt zich goed. Beide zijn we emotioneel als we beseffen dat ons campertje het gewoon gaat halen tot de top! We stappen boven vol trots uit maar merken meteen dat wij misschien wel meer moeite hebben met de hoogte dan Pietertje. Buiten adem, draaierig en met een beetje hoofdpijn kijken we naar het prachtige uitzicht op de berg met de 14 kleuren. Prachtig! 

Omdat we weten dat dieselmotoren op hoogte en met kou niet graag willen starten blijven we niet te lang boven. Na een rustige veilige afdaling komen we zo blij als een kind en zo trots als een pauw op de camping aan. Nu gaan we met goede moed richting Bolivia, waar de wegen uitdagender worden dan ooit met flinke bergen waar we overheen moeten. Daarnaast staat Bolivia niet bekend om de goed onderhouden asfaltwegen maar Pietertje kan het vast aan!
We gaan de volgende dag met een opperbeste stemming naar de grens van Bolivia. Het kost slechts een half uurtje voordat we toestemming krijgen om het land in te gaan. Zelf mogen we slechts 30 dagen blijven maar blijkbaar waren ze onder de indruk van Pietertje, hij mag namelijk 180 dagen in Bolivia blijven.

Dezelfde dag nog rijden we door naar Tupiza, het eerste grotere dorp vanaf de grens. We strijken neer op een gezellige camping waar maar liefst 4 Franse campers staan en 1 Zwitserse. Tegen onze verwachtingen in blijken alle Franse overlanders/toeristen die we hier tegen komen heel erg aardig. Niet dat alle Fransen onaardig zijn maar tijdens onze vakantie in Frankrijk waren we nog niet echt onder de indruk van hun gastvrijheid. Blijkbaar treffen we hier toch een ander slag en zo hebben we hele gezellige ontmoetingen met de Fransen die zowaar best goed Engels spreken. 

Tupiza is de vertrekplaats voor de Laguna Route. Een trip die zonder 4x4 onmogelijk is en zelfs dan nog de nodige voorbereiding vergt. We hebben deze tour een tijdje terug al uit ons hoofd gezet omdat we hoorden dat je er enorm veel geld voor moet neerleggen. Op de camping horen we echter schappelijkere prijzen en na wat navraag besluiten we binnen een dag toch te gaan. We komen hier waarschijnlijk niet zo snel meer terug en als we na de tour een paar dagen low budget leven past het best binnen ons budget.
We vertrekken 1 dag later op een 4 daagse tour, samen met Tom en Kaat uit België. We rijden in totaal met 3 Toyota Landcruisers, 3 chauffeurs/gidsen en 2 koks. De Franse familie met 3 kinderen van de camping zitten in de andere auto en de derde auto is gevuld met een ouder echtpaar uit Brazilië (ze staan ook op de camping met een hele luxe camper met uischuifdelen enzo) en een stel Franse backpackers. Een gezellige groep. 

De eerste dag verloopt niet helemaal zoals verwacht want onze auto blijkt problemen te hebben. We stoppen en komen er al snel achter dat 1 wiel exact hetzelfde euvel heeft als wij enkele weke geleden op de berg. Hoe bizar! Een ander wiel sist en daarin ontdekken we een klein gaatje. Omdat dit niet zomaar te verhelpen is stappen wij bij de Franse familie in en het Belgische stel in de andere auto. Na een half uur moeten we wederom stoppen want nu blijkt ook deze auto een lekke band te hebben. Uiteraard krijgen wij de schuld en brengen wij ongeluk volgens iedereen. Wij vinden het niet erg, het is toch onze camper niet. Na een gedwongen lunch midden op de berg en een bandenwissel kunnen we verder. De band die er nu opzit mistaat niet in de Formule 1, er zit namelijk 0 profiel op! De rest van de dag zijn er gelukkig geen problemen.

We leggen in 4 dagen een ongelofelijke route af, we rijden over woestijnen, passeren vulkanen, springen in hotpools, maken oneindig foto’s van de flamingo’s in de diverse meren, ontwijken lama’s op de weg, slapen in een zouthotel en passeren enkele dorpjes met huisje van leem en daken van stro. De mensen leven hier van de mijnbouw en de lama’s maar erg breed hebben ze het niet laten we maar zeggen.

Het is moeilijk in woorden uit te drukken wat we allemaal zien in deze 4 dagen en daarom laten we de foto’s maar spreken. We sluiten de tour af met een bezoek aan Salar de Uyuni, een enorme zoutvlakte (1/3 van Nederland) die wordt gezien als de grootste trekpleister van Bolivia. Onwaarschijnlijke natuur!

We vonden deze ervaring het geld dubbel en dwars waard ondanks dat we het wel erg lang en veel rijden vonden, we niet de beste gids hadden en we het maar moeilijk blijven vinden als we niet zelf de controle hebben. We moeten er ook niet aan denken dat er misschien met 10 jaar een asfaltweg door dit gebied loopt en het zwart ziet van de toeristen. Ook de bewoners van het gebied proberen dit te voorkomen door het land niet te verkopen aan investeerders/buitenstaanders en zo blijft het gebied en de inkomsten binnen de gemeenschap. Een attitude die we maar weinig in de wereld zien. 
Vanaf de eerste dag voelen we ons erg prettig in Bolivia, het mag dan het armste land van Zuid-Amerika zijn (45% van de bevolking leeft onder de armoedegrens) maar de drukte op straat doet ons denken aan Azië. Een gezellige sfeer, torito’s (tuktuks) waar je €0,50 voor een ritje betaald, een grote dagelijkse markt en veel mensen op straat. 

Wat ons nog het meest verbaast is de traditionele kledij die hier nog door veel dames wordt gedragen. Deze dames zijn vaak al wat ouder en worden Cholitas genoemd. De jongere generatie kleedt zich moderner wat betekent dat dit straatbeeld in de toekomst gaat veranderen. Vooraf dachten we dat dit soort kleding alleen werd gedragen voor de toeristen om inkomsten uit foto’s te genereren maar niets blijkt minder waar. Helaas zijn de Boliviaanse dames niet zo gek op foto’s, ze denken namelijk dat je hun ziel wegneemt met een foto, maar stiekem krijgen we er toch een paar op de foto. 

Bolivia is ten opzichte van de landen die we hiervoor bezochten in meerdere opzichten extreem te noemen. Niet eerder hebben we kinderen om onze auto heen gehad tijdens het tanken die van alles en nog wat proberen te verkopen. Nergens zagen we zoveel bejaarden bedelend op straat hangen, schrijnend. We hebben al 2 keer geluk gehad met de wegblokkades die hier regelmatig voorkomen. Beide keren was de blokkade net opgeheven toen wij passeerden. Gelukkig maar want volgens de wet mogen ze 48 uur op deze manier protesteren. De protesten kunnen diverse redenen hebben. Tussen Uyuni en Tupiza zou bijvoorbeeld een asfaltweg gelegd worden. Die ligt er ook, op de laatste 20 km na. Het gevolg is dat Tupiza al geruime tijd alleen bereikbaar is via de rivierbedding. Het bedrijf uit Argentinie wat de weg zou leggen is ervandoor met het geld. De regering steekt geen poot uit en de bewoners van Tupiza zijn boos, terecht lijkt ons!

Het merendeel van de bevolking is trouwens erg blij met de huidige president. Het is de eerste president die afstamt van de inheemse bevolking. Hij heeft de economie in de afgelopen jaren flink laten groeien en minder mensen leven in armoede. Daarnaast zorgt hij goed voor de inheemse bevolking en zo zien we piepkleine dorpjes in niemandsland met een spiksplinternieuw kunstgrasveld. Normaal kan een president maar 2x 5 jaar president zijn van Bolivia maar daar wist Evo Morales wel wat op. Hij veranderde gewoon de officiële naam van Bolivia en zo kon hij opnieuw worden verkozen. Op 20 oktober zijn er opnieuw verkiezingen voor de periode 2020-2025 en wij hebben al een klein vermoeden wie er zal worden verkozen. Op papier is Bolivia dus een democratie, maar in de praktijk ligt het iets ingewikkelder!

Ook het tanken zelf is hier een uitdaging. Volgens de wet betalen toeristen hier 2,5x meer voor brandstof dan de lokale bevolking. Hierover moet dus onderhandeld worden, althans dat vinden veel toeristen en die gaan dan ook tot het uiterste. Ze wandelen naar het tankstation met jerrycans om zo de lokale prijs te scoren. De kentekenplaten worden namelijk door camera’s gescand waardoor frauderen lastig is voor het personeel. Wij hebben van te voren besloten wel te zien hoe het gaat. Als het moet betalen we de volle prijs maar vragen kan geen kwaad. En zo hebben we al 2 keer kunnen afdingen op de prijs en was de pompbediende blij met een fooitje. Het feit dat ze hiermee hun baas besodemieteren en een strafbaar feit plegen is minder belangrijk. 

Van Mario, de campingeigenaar in Tupiza horen we nog meer bizarre verhalen over de corruptie in Bolivia maar hier kunnen we wel een heel boek over schrijven. 
Na de tour chillen we nog 4 dagen op de camping en daarna rijden we richting Sucre, de officiële hoofdstad van Bolivia. Met een overnachting in het wild bereiken we in twee dagen Sucre en worden we voor het eerst geconfronteerd met de bizarre wegen van Bolivia. De weg die we moeten hebben is afgesloten en we kunnen alleen nog linksaf slaan. Zodra we de weg voor ons zien trekken we allebei wit weg. Dit is zo stijl, hier komen we niet op! Tom doet een uiterste poging om Pietertje erop te krijgen maar 20 meter voordat we boven zijn valt Pietertje stil. De rem houdt het amper en keren is geen optie. We moeten dus langzaam de camper achteruit naar beneden laten zakken. Gelukkig heeft 1 auto al door dat we terug moeten en die houdt het verkeer beneden op zodat wij langzaam met klotsende oksels en knikkende knieën achterstevoren naar beneden kunnen glijden. Pffff, ok dit was te veel voor Pietertje. Gelukkig vinden we snel een route die we wel kunnen nemen en bereiken we zonder verdere problemen de camping. We zitten midden in de stad op een camping met gras! We zaten al weken in het stof dus dit is genieten. De komende dagen verkennen we de witte stad met koloniaal verleden. 
Share by: